Gevangen

Idun likte Lune liefjes. "Gaat het?!" Vroeg hij harder dan hij wilde...

"Ja, gaat wel" zei Lune zacht
Lune legde zich neer, de wond in haar schouder deed nu nog meer pijn
een strenge pijn vloeide door haar schouder en Lune's gezicht spande zich samen waarna ze slapjes voor zich uitstaarde en wilde opstaan

Anaíd knipperde met haar ogen. "Ik... Ik weet het niet..." Zei ze zacht.

"Blijf maa rliggen..." Idun likte haar wonden en keek haar bemoeidgend aan. "Je hield je goed bij die engerds..."

Lune stond op "Ik ga Anaid en Nikki zoeken" zei Lune terwijl ze moeizaam de steen afkwam

"kan je niet, ze zullen zich vast wel redden." Zei idun bezorgd..

Anaíd krabbelde verward overeind. "Wat doe ik?!" Dacht ze hardop.

"De zwarten zullen nooit uitsterven, als je de grot goed had gelezen in de ingang wist je dat.." zei Lune terwijl ze de volgorde van de tabletten nog herinnerde "Het zwart zal de panter doden, hen wreken voor hen die door hen naar de hemel zijt.." Lune liep weer een steen af, niets zou haar tegenhouden!

"De stenen zaten fout Lune, de Tien Wijzen hebben geen vrde gebracht, maar een compromis, met hén." idun wees koortsig op de ingang van de grot en begeleidde haar. "We zaten fout Lune, al die tijd al..."

Anaíd liep weer de grot uit. Bij een plekje in de schaduw ging ze verward liggen.

Lune hoorde hem niet, haastig zocht ze naar Nikki en Anaid ze moesten er toch zijn,
"even uitrusten" zei Lune stil terwijl ze neerplofte en langzaam met tegenzin haar ogen sloot

"Even uitrusten." Hoorde Anaíd. Ze ging op het geluid af en zag Lune. Ze kwam naast haar zitten. "Gaat het...?" Vroeg Anaíd zacht.

Lune had haar ogen gesloten
een fel licht verscheen voor haar,
"Nee!" riep Lune in haar slaap "Het is mijn tijd niet ik kan niet gaan!, ik moet Anaid en Nikki nog vinden!"
Lune voelde een zacht licht om haar ze wilde zich verweren en kwam met een gevoel alsof ze viel op de grond terecht..
Lune schrok wakker en keek om zich heen zonder te merken dat Anaid naast haar was schudde ze haar kop "Niet slapen Lune zoeken!"

Anaíd schrok en deinsde achteruit. Wat Lune zei... Dat deed haar denken aan vroeger...

Lune draaide zich om ze voelde een wazig beeld voor haar ogen en zag Anaid opgelucht haalde Lune adem

Anaíd keek leeg naar Lune, en verroerde geen poot.

Lune keek Anaid aan "Wat is er?"

"Niks." Loog Anaíd. "Hoe gaat het nou?"

"Je liegt Anaid" zei Lune die naar Anaids ogen keek "ogen zijn de spiegel van je ziel.." zei Lune terwijl ze op Anaids vraag antwoordde "Gaat wel, beetje wazig meer niet"

Anaíd zuchtte. "Mooi." Zei ze kort. Vermoeid ging ze liggen.

(sorry, ik moet gaan, laterzz!)

(Ok laters!)
Lune knikte en legde zich neer

Lune stond op "Tijd om terug te gaan.." zei Lune die Anaid terugbracht en even bleef zitten naast haar en voor zich uitstaarde

Idun knalde tegen Lune op. "En nu ben je al klaar xD? " Vroeg hij ebteuterd. Hij liep met haar mee naar de uitgang van de grot...

Nikki kwam nu ook aangesjokt. Ze had de hele grot doorgerend en was doodmoe. Toen zag ze Anaíd, Idun en Lune. "wa-hacht!' kon ze nog net uitbrengen en zakte toen door haar poten.

idun keek snel om. Hij keek gefronst en hoorde trommels... Hij brulde als afleiding en rende naar Nikki toe. "Gaat het Nikk?" roeg hij bezorgd, terwijl hij haar likjes gaf..