Qualopec

Anaíd gleed uit, en kwam toen op de plek terecht waar Lune ook was. De zwarten hadden haar nog niet gezien.

Nikki was ondertussen nog steeds rond aan het rennen. Na een tijdje kwam ze op een plek waar ze pootafdrukken stonden. Ze keek ernaar en gleed toen ook naar beneden.

Idun zag de grot, hij zag ook Nikki, maar negeerde haar. Hij over de heuvel heen, en vond een andere doorgang de grot in. Hij kroop er snel door en was binnen...

Lune voelde dat ze hierheen moest
zonder enig teken dat ze wist wat ze deed sprong ze de stenen af, het was de enige uitweg ze moest hiervoor naar de zwarten

Anaíd lag buiten gevaar nog steeds in de struiken, en hield Lune nauwlettend in de gaten. Ze wist dat ze er niemand een plezier mee deed, maar toch bleef Anaíd als versteend liggen.

Lune hoorde het trommel geroffel en keek opgelucht op..

Anaíd wilde het bijna uitschreeuwen. Lune, doe het niet!! Dacht ze. Maar ze bleef zwijgen en nam aan dat Lune wist wat ze deed.

Ama ging naast Anaíd staan en keek naar Anaíd die er net zo gespannen uitzag als zijzelf, ze zei maar niks.

Anaíd keek fel om. Ga weg! Ze wist nog net een grom in te slikken, en schaamde zich voor haar gedachten. Ze was hier zelf immers ook zonder dat iemand er behoefte aan had.

Lune keek naar de zwarte gedaantes die voor haar verschenen, zonder angst bleef Lune staan

Anaíd kon het niet langer aanzien, en wilde tussen Lune en de zwarten springen. Maar ze stond als versteend. Wat Anaíd ook probeerde, het enige wat ze nog kon doen was hulpeloos staan toe te kijken.

Uit het dichte regenwoud kwam een angstaanjagende brul. Een spater bloed kwam tegen een boo, toen een van de zwarten dood op de grond viel, met een gebroken nek. Idun stond grommend achter hen, en keek dreigend naar de verschrikte mannen. "Ik vlucht niet meer.." Hij viel aan in een wirwar van kwaadheid en kalmheid, en brulde maniakaal.

Een harde brul klonk uit de keel van Anaíd, en galmde over het gebied. Een golf van blinde woede ging door haar heen, en haar ogen lichtten fel op toen de bliksem inslag, waarna het water met bakken uit de hemel viel. Anaíd brulde nogmaals, maar haar poten weigerden zich los te laten van de grond. Ze was niet van plan op te geven, en ging door met tevergeefse pogingen zichzelf los te rukken. Een aantal meter voor haar sloeg de bliksem voor de tweede keer in, een vlam ontsprong in het natte struikgewas.